dag paradijs!

dat was het dan.

Twee maanden heb ik het genoegen gehad het paradijs te zien. De natuur en de mens zijn hier
ongelofelijk mooi in evenwicht. De mens en natuur nemen en geven elkaar precies wat ze nodig hebben. Meertjes worden hier niet alleen aangelegd om water op te vangen voor de druiven, nee, 'the wildlife pond' (20 miljoen liter water) is alleen bedoeld voor eenden, reigers, herten, bobcats en mountain lions. De koeien die op de 680 hectare ranch grazen, nemen op hun beurt een klein deel van het gras dat beschikbaar is. Ik zou nog veel meer voorbeelden kunnen geven, maar die houden jullie van me te goed.

Helaas heeft niet elke familie beschikking over 6.800.000 vierkante meter (een grote stadstuin is hoogstens 50). Maar dit principe is ook mogelijk midden in de stad, of net buiten de stad. De reden dat wij in Nederland meer geven om eengezinswoningen dan om de natuur is misschien omdat je daar niet zo snel twee bobcats tegenkomt op zoek naar een kalkoen. Of moet oppassen dat je niet per ongeluk in berenpoep stapt. Ik zal kijken hoeveel ruimte er nog in mijn koffer is.

Ik heb hier ontzettend genoten, nog meer geleerd, en ik heb nog heel veel meer ideeën opgedaan. Mijn vleugels zijn inmiddels sterk genoeg om ook de 10.000 kilometer terug te vliegen, op naar huis, op naar een nieuw avontuur.

Gezondheidszorg?

5 weken geleden had ik een naar hoestje. Een blaffend, diepe kuch elke 5 minuten. Mijn keel speelde weer eens op. Ik wist dat het niets ernstig was omdat mijn keel een lichaamsdeel is waar ik wel vaker last van heb (ik denk erover het te laten verwijderen net als mijn neusamandelen), met Ricola kan je het enigzins verbergen, maar niet echt prettig. Tim en Laura die natuurlijk nog niet mijn hoest-gewoonte gewend waren wilde me toch even naar de dokter brengen om zeker te zijn dat het niets ernstigs was. Ik stemde toe omdat ik me realiseerde dat het enigszins verontrustend over kan komen.

Voordat de dokter me echter kon zien moest ik eerst 4 kantjes met gegevens invullen. De gevraagde informatie varieerde van mijn Californisch rijbewijs nummer, tot de doodsoorzaken van overleden familieleden. Terwijl ik vragen probeerde te beantwoorden over de melktanden van mijn ouders, het lievelingseten van mijn broer en de haaruitval van mijn kat, dacht ik aan al die tijd en geld dat het zou kosten om dit door te lezen en te archiveren.

Toen ik na een kwartier klaar was en bijna een nieuwe afspraak wilde maken voor een gekneusde arm van het schrijven mocht ik verder komen. De dokter stelde zich voor, ik mocht zitten en uitleggen wat er aan de hand was, de dokter zette de stethoscoop op mijn borst, luisterde en bevestigde dat er niets aan de hand was behalve een milde verkoudheid met een zware hoest.

Vorige week kwam de rekening binnen. 135 DOLLAR!!!!! durfden ze te vragen voor een consult van 5 minuten en een lamme arm. Nadat ik 5 minuten met mijn mond open door het huis liep vroeg ik of zij het niet absurd, bespottelijk of op zijn minst hoogst schandalig vonden. Nee, 135 dollar was zeer plausibel (tegen het goedkope aan!).

Met gezondheidszorg wordt hier omgegaan als risicovolle hypotheken of een fout piramidespel. De winst is alleen voor de top en de mensen onderdaan betalen ervoor.
als je een gemiddelde verzekering hebt moet je nog steeds bijbetalen als je in het ziekenhuis belandt of medicijnen nodig hebt. En de dokter is bijna altijd voor eigen rekening, en die liegen er niet om. Als je een verzekering wilt die net zo dekkend is als het Nederlandse basispakket zul je 800$ per maand moeten betalen!

Obama probeert de gezondheidszorg te hervormen door een publieke zorgverzekering in de markt te brengen. Critici zeggen dat het de gezondheidszorg nog duurder zal maken (1498,95 voor een doktersafspraak?). De bonussen van de CEO's zullen misschien wel matigen, maar door de gigantische hoeveelheid nutteloos papierwerk en de managers die zich in het systeem genesteld hebben als kakkerlakken zal gezondheidszorg in het rijkste land van de wereld voorlopig nog wel belachelijk duur blijven. Gelukkig staat de dollar laag.

6" nipples and 1,5" to 1" reducers

na vijftien minuten schrobben, boenen en poetsen is het nog steeds niet gelukt.
Mijn handen zien nog steeds grijs. Weliswaar minder dan een kwartier geleden, maar het is nog steeds genoeg om iemand een heel ongemakkelijk gevoel te geven als je hem of haar de hand schud.
De veroorzaker van dit ongemak is pvc-lijm: een donkergrijs plakkerig goedje dat in 15 minuten keihard is.

Omdat Mendocino in de zomer bijna geen enkele drup regen krijgt moet er in de zomer water gepompt worden uit opslagmeertjes om de koeien en druiven van vocht te voorzien. Dit vraagt een ingewikkelde infrastructuur van irrigatie-pijpen en daarmee ook een heleboel onderhoud.

tientallen kilometers pijp ligt er hier onder de grond. Van gigantische 12" ( 12 inch is 30 centimeter) buizen, tot 3/4" leidingtjes. En met zo'n irrigatiesysteem komt ook het vakjargon. 12" inch trenches, 4" bal valves, 1 1/4" elbows, female adapters, couplings, male pipe thread, 1,5" to 1" reducers, 3 inch 'T' en 6" nipples. En alles gaat in ", oftewel inch wat het extra lastig maakt voor een metrische Europeaan.

En om de elbows, de nippels en de female adapters aan elkaar vast te maken gebruik je 'weld-on PVC glue'. Maar eerst een primer, Een zeer dunne donkerpaarse vloeistof. Onmogelijk is het om niet te morsen, zodat ook de lijm aan je handen beter hecht en donkerpaars ziet.

Ik hou mijn handen de komende dagen maar in mijn zak.

tomaten in November

het begint winter te worden in redwood valley.
De bladeren vallen van de bomen (behalve natuurlijk die van de interior live oak (quercus wislizeni), ja ik kom terug als de oak-expert). Het regent vaker en de temperaturen dalen flink tot -4 's nachts.

Maar het enige wat zich nog hevig verzet tegen de winter is de moestuin. Aubergines, tomaten, pepers en zelfs sla(!) groeit gestaag door. Het enige wat ze nodig hebben is een zeil om ze te beschermen tegen de kou. Een simpel plastic zeil is al genoeg om ze te beschermen.
En als je het zeil omslaat komen er prachtige vol rode tomaten te voorschijn.
Het is me toch wat.

redt één zalm en één forel!

Voorjaar 2008. De lucht was helder en een koufront had gedurende de dag Mendocino bereikt.
Het zou vriezen die nacht, alle boeren hadden hun wekkers gezet zodat ze 's nachts de sprinklers aan konden zetten om de druiven te beschermen tegen de kou. Als ze dat niet zouden doen zouden de druiven kapotvriezen en op de grond vallen.
Rond 4 uur 's nachts was heel agrarisch Mendocino bezig zijn druiven te beschermen voor de vrieskou. Het water dat ze hiervoor gebruikten kwam uit de russian river, één van de grootste rivieren in Mendocino. Door de grote hoeveelheid water dat opgepompt werd daalde het waterpeil dramatisch, met een even dramatisch gevolg:

één zalm en één forel hebben het nooit meer licht zien worden. Alle mogelijk denkbare natuurgroepen stortten zich op deze genocide. De eigenaren van de wijngaarden hadden hier al ervaring mee, toen een vrouw persoonlijk verantwoordelijk werd gesteld, door de natuurbeschermers, voor de dood van een zalm. Door het verleden besloten ze het heft in eigen hand te nemen en maakten een afspraak met de plaatselijke overheid om op koude nachten de dam wat meer te openen om zo voldoende water te creëren voor mens en natuur. Daarnaast investeerden ze twee miljoen dollar om kleine meertjes te maken die ze kunnen vullen vlak voor een koude nacht zodat de vraag gelijkmatiger is.

De overheid ging akkoord, de boeren waren tevreden maar de natuurorganisaties waaronder trout unlimited vinden dat de boeren te weinig gedaan hebben tot nu toe en totaal geen rekening houden met de natuur.

In plaats van samen te werken worden de boeren in het harnas gejaagd en dat alles om letterlijk twee vissen. Als dat de enige problemen zijn hier om zich zorgen over te maken, Denk ik dat de volgende eis is dat elke wijngaard driekwart van zijn wijn terug in de rivier gooit omdat zalm (boven de 21) ook recht heeft op een glaasje of twee elke avond.

waste equals caution

zaterdag hebben we het afval weggebracht....
Dus? Dat doen de meeste mensen toch twee keer per week?
En om dat op je blog te schrijven is net zo interessant als mensen die twitteren hoeveel velletjes wc papier verbruiken.. toch?

Hier is de vuilnis een tweejaarlijks evenement en dus wel degelijk bijzonder. Het stinkt niet en er zijn ook geen was- of zwarte beren die de vuilnisbakken plunderen die buiten staan. Dat komt doordat ten eerste geen voedselresten tussen het afval belanden (zie waste equals food). Glas, plastic flessen en aluminium blikjes worden eerst afgespoeld en daarna in een grote bak gedaan voor de recycling.

Een volle pick-up brachten we naar de afvalverwerking en het vuilnis dumpten we in een gigantische loods. Het afval bestond niet alleen uit keurige witte afvalzakken zoals de onze, maar bevatte bankstellen, gloednieuwe fietsen en helemaal vooraan stond een gloednieuwe weber-barbecue.

Die laatste konden we niet laten staan en laadden we weer in de pick-up. Eenmaal thuis gekomen bekeken we onze buit beter en begrepen we opeens waarom de vorige eigenaar de barbecue dumpte.

twee vrouwtjes zwarte weduwen hadden hun intrek genomen in de barbecue. Hoewel ze niet groter zijn dan een erwt zijn het de meest giftige van alle spinnen en kunnen ze dodelijk zijn voor kinderen. volwassen hebben meestal 'slechts' ademhalingsproblemen en stekende pijn nadat ze gebeten zijn. Maar gedeeltelijke verlamming of een hartaanval behoort ook tot de mogelijkheden.
afval is dus niet alleen voedsel, maar ook gevaar en voorzichtigheid.

ricetafel in Elk

De kust! anderhalf uur rijden kost het om er te komen (om de hoek voor Amerikanen). Een weg onder 50 meter hoge redwoods. Een weg kronkelend de rivier volgend waarover vroeger gigantische rode reuzen met een diameter tot wel drie meter werden vervoerd. De rivier mondt uit in de oceaan, de weg in 'highway 1'. Highway 1 volgt het grootste deel van de Californische kust en begint in Los Angeles en eindigt 1000 kilometer noordelijker.

Route 1 is een toeristische trekpleister geworden en de kleine dorpjes waardoor route 1 heen gaat profiteren daarvan. De dorpjes zijn omgetoverd tot een aaneengesloten keten van kleine 'inns', bars en restaurants. Maar hier heeft ook de crisis toegeslagen. Elizabeth van 'the greenwood pier inn', een prachtig hotel in het dorpje Elk (pop. 251), vertelde dat ze niet meer betaald kreeg. Toen ik vertelde dat ik uit Amsterdam kwam begon haar ogen te stralen. 'Ricetafel, 8 jaar geleden ben ik naar Amsterdam gegaan om te leren hoe je een ricetafel moet maken, de taal heb ik helaas niet geleerd'. Met een glimlach nam ik afscheid, niet om haar treurige verhaal maar om het feit dat in een stadje als Elk iemand naar Amsterdam is gereisd om de 'ricetafel' te leren maken. Misschien is Amsterdam toch niet zo'n speldeknopje (zie speldeknopje) als ik dacht.

Na de hele dag aan de kust doorgebracht te hebben gingen we weer terug. Maar eerst nog even een pakketje naar het postkantoor, compleet verlaten, behalve dan door redwoods, te brengen. De postbeambte bleek een goede vriend van Laura. En toen ik voorgesteld werd en zei dat ik uit Amsterdam kwam...... inderdaad, hijzelf was er in 2006. 'Amazing city'. En wat volgde was een gedetailleerde beschrijving van alle toeristische attracties. Amsterdam begint meer de vorm aan te nemen van een tennisbal... wordt vervolgd.

het recept voor een groentebed

Ingredienten (voor een bed van 0,5x1x5 meter):

2 kilo gemalen beenderen

2 kilo gemalen oesterschelpen

½ baal stro

200 liter compost van goede kwaliteit

600 liter klei- en zandachtige aarde (liefst rivierslib)

Kookgerei:

Een kleine graafmachine

2 scheppen

Een laadwagen(tje) dat off-road kan (een ‘gator’ (zie foto) is ideaal)

Een hooivork

Bereidingstijd: 6 uur

Bereiding:

Laad de gator met de rivierslib, rij hem naar het bed en verdeel de slib gelijkmatig over het bed. Eén lading slib geeft een laag van ongeveer 8 centimeter. Strooi vervolgens 1 kilo gemalen beenderen (is er dan niets meer veilig voor vegetariërs?) en 1 kilo gemalen oesterschelpen over het bed voor de nodige stikstof en calcium. Laad de gator opnieuw met rivierslib en schep het vervolgens uit in het bed.

Belangrijk is dat je de graafmachine ALLEEN gebruikt om de gator te laden en niet te lossen.

Want de graafmachine kan de boomgaard die vlak naast het bed is ernstig beschadigen.

Verdeel vervolgens de stro over het bed. De stro zorgt voor lucht en nog meer stikstof in de grond.

De volgende laag bestaat uit compost. Gebruik hier de schep zowel voor het in- en uitladen omdat rondom de composthoop heel veel bomen staan.

Strooi de rest van de gemalen beenderen (sorry!) en oesterschelpen over de compost en vul de rest van het bed af met rivierslib.

Nadat je alle stappen gevolgd hebt hoef je het alleen nog maar om te husselen met je hooivork, zodat alles goed mengt, en klaar is je groentebed om te zaaien.

we like it with popcorn

wijngaarden, waar je ook kijkt, je ontkomt er niet aan. Het ritje van 10 kilometer naar de supermarkt brengt je alleen al langs 20 wijngaarden aan beiden kanten. Elk stukje enigszins egale grond is wijngaard. De reden: Wijn levert geld op en het klimaat is hier mediterraans en Franse, Italiaanse en Spaanse wijnen doen het erg goed.

Niet elke wijngaard maakt zijn eigen wijn. De meeste, zoals de Light vineyard waar ik verblijf, verkopen hun druiven aan wijnhuizen. In dit geval aan een hele bijzondere wijnmaker, die als één van de weinige in de wereld niet alleen biologische druiven gebruikt, maar in het verdere proces ook geen sulfiet gebruikt. Sulfiet conserveert de wijn en houdt de smaak langer goed. Maar omdat sulfiet verre van biologisch is gebruiken ze dat niet.

En hoewel de druivensoorten dan wel traditioneel Frans zijn: Chardonnay, Alsace, Sauvignon Blanc... Hebben de Californische wijnhuizen nog niet de 17e eeuwse familiewapens die op het etiket prijken. En de Californiër houdt van humor. Dus staat er niet 'Château Mouton-Rothschild' op de fles, maar een gigantische haan met daarboven in schreeuwerige druipende letters 'the incredible 44lb. Rooster', een fles die ik niet zo snel uit het schap zou pakken, maar op Tim's advies toch maar doe. Een heerlijke Sauvignon Cabernet komt er uit de 21 kilo zware haan.

'Francis Ford Coppola' staat er in grote rode letters op een ander etiket. Nadat ik verbaasd naar het etiket wijs legt Tim me uit dat Francis Ford Coppola zijn eigen wijngaard in de buurt heeft. Als we een week later een ritje maken zie ik een gigantische wijngaard met in het midden een toegangspoort met daarop de grote rode letters. Klinkt als een goedkope reclamestunt om een beroemdheid te gebruiken om wijn te promoten. Maar Coppola is de eigenaar van de wijngaard en zijn zinfandel is net zo goed als zijn films (the godfather, apocalypse now).

De leukste is die van de Poppy Cellars.
een cartoonesk olifantje, lachend met een glas in zijn hand. en op de achterkant staat niet 'een melange van fruit en aarde, een bouquet van amandel en truffel en een verfrissende nasmaak'
maar: 'We could tell you to pair this baby with something complicated that we both know full well you don't have time to make. We like it with popcorn.' Het is geen prijswinnaar, maar een alleszins acceptabele wijn. Wijn is hier niet chique, maar een alledaags levensmiddel.

water supplier: trustable, cheap and discrete

Marijuana arrest on Eastside Calpella Road

Ukiah Daily Journal Staff

Updated: 10/31/2009 12:00:10 AM PDT

Sheriff's deputies arrested a 56-year-old Ukiah man on marijuana charges and will be asking the district attorney to charge five others who were allegedly trimming marijuana plants about 10 a.m. Thursday.

James Bauschelt was served by deputies at his 3700 block Eastside Calpella Road home with a search warrant regarding the cultivation and possession of marijuana, the Mendocino County Sheriff's Office stated.

An estimated 200 pounds of marijuana and $62,000 was found by police during a search of the property, according to the Sheriff's Office.

Deputies found five other suspects inside the residence who were allegedly trimming marijuana plants. The five were also detained while deputies continued a search of the home.

Bauschelt was arrested without incident and was booked at county jail on suspicion of cultivation and possession of marijuana for sale.

dit soort berichten staan er om de dag in de Ukiah Daily Journal

Mendocino County is berucht, beroemd of in ieder geval alom bekend in Amerika als de grootste leverancier van marihuana. Dit komt vooral door de legalisering van medicinale drugs. als je een vergunning krijgt van de dokter mag je 6 volwassen groeien.

Maar een andere reden waarom de drugsindustrie floreert is de gigantische ruimte die er in Mendocino County is (80.000 mensen op een kwart van het oppervlakte van Nederland). Drugsbendes Komen je terrein op, maken een kamp, tappen je water af, kweken soms tot wel 300 planten en bewaken het met zes gewapende (meestal) Mexicanen en een zelfde aantal pitbulls. De lokale fauna wordt aan het spit geregen en de flora wordt aangetast door blikjes bier, benzine van het aggregaat en grote pick-up trucks. En dit alles vaak zonder opgemerkt te worden door de eigenaars of beheerders van de ranch (en dat is misschien maar goed ook). Vooral de national forests zijn berucht: 'Never go somewhere if you don't know the area'. De kans is namelijk aanwezig dat je op een kwekerij stuit en ze laten je niet zomaar gaan, want Marihuana is big business.

Maar ook in de 'bewoonde' wereld zie je overal legale sporen van het grootste exportproduct na wijn. Waterleveranciers zijn naast 'trustable and cheap' ook nog eens 'discrete'. Tuincentra hebben een speciale afdeling met sterke lampen. Supermarkten hebben grote afdelingen 'oven bags', die houden het beste de penetrante geur van Marihuana tegen, en tuinschaartjes zo klein dat je er alleen viooltjes mee kan doorknippen, ofja........

Op de ranch van Tim en Laura is dit nog nooit voorgekomen, wel hebben ze ooit kleine plantjes aangetroffen. Maar als Tim en ik over het hek stappen en op de ranch van de buren zoeken naar bijzondere eiken, is hij op zijn hoede. een waterslang op een eigenaardige plek maakt ons voorzichtig. Vals alarm blijkt later, maar je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Een paar maanden geleden is hier wel een hond gedumpt. Een Pitt Bull-achtige die erg mensenschuw is. Freedom heet ze. Een van de werknemers voedt hem elke dag. Tim en laura willen er niks mee te maken hebben en hebben zelf vrienden verloren aan drugs. Ze blijven bij druiven.

viva la dia de muertos

dag van de vrede, dag van het kind, dag van de architectuur, dag van het brood, dag van de arbeid, dag van internationale zelforganisatie (?), dag van de dialoog, dag van de media, dag van de duurzaamheid, dag van de aarde, moederdag, vaderdag, dag van de ruimtevaart, dag van Europa, dag van de linkshandigen(!), dag van het kasteel, dag van de mensenrechten, dag van de verpleging, dag van de bouw, dag van de uitvinder, dag van het gezin, nationale burendag, dag van de Nederlandse jazz, internationale dag van de palliatieve zorg, internationale moedertaaldag, internationale dag voor de uitroeiing van armoede......................................................................................

De enige dagen die ik tot nu toe nog niet heb kunnen vinden zijn: de dag van het micro-organisme met een bril sterker dan -4, de internationale dag voor de rechten van tweedehands teddyberen en de nationale dag van bewustwording voor het gevaar van de cactusplant. Voor de rest is elk denkbaar wezen, object, recht, plicht, enz.. gedekt. Maar toch is er één groep die volledig wordt vergeten en ontbreekt: de doden

The Day Of The Dead (de dag van de doden).
Deze, van oorsprong Mexicaanse, dag is in het leven geroepen om misschien wel het meest dierbare te herdenken: je overleden vriend, moeder, echtgenoot, hond, oma. Familie en vrienden kom op 1 november bij elkaar en nemen het lievelingseten, en een foto mee van een dierbare die dit jaar overleden is. Tijdens de avond praat je met elkaar over de doden, maakt muziek en eet de verscheidene lievelingsgerechten (van uitgebakken spek tot octopussalade). De versiering van lachende skeletten en kleurrijke schedels geven wat lucht aan het zware onderwerp.
De doden willen niet dat je te verdrietig over hen bent, maar compleet genegeerd worden hebben ze liever ook niet. Eén dag in het jaar vragen ze slecht om in alle vreugde herdacht te worden.
viva la dia de muertos

waste equals food

waste equals food, dat is het motto van de cradle to cradle-(van wieg tot wieg)beweging. Michael Braungart en William Mcdonough zijn de oprichters en schreven een boek hoe we een duurzame wereld kunnen creëren, en tegelijkertijd onverminderd door kunnen consumeren. Volgens hun is intelligenter productontwerp de sleutel tot dit compromisloze walhalla. Ontwerp producten zo dat de onderdelen ofwel opnieuw gebruikt kunnen worden, ofwel volledig afgebroken kunnen worden in de natuur en zelfs extra voedingsstoffen aan de aarde toevoegen (waste Equals food).

Hoewel het boek een gigantische inspiratie is voor mij was het altijd een beetje abstract dat afval hetzelfde is als voedsel. Misschien voor zwervers, ratten of zwerfkatten, maar ik zie de gemiddelde Nederlander (of Amerikaan) niet een duik nemen in de vuilnisbak om 6 uur. Maar nu ik hier al bijna een maand ben, en de helft van mijn trip erop zit (snif snif) begin ik het te begrijpen. Etensrestjes die door de meeste mensen achteloos in de prullenbak worden gemieterd worden hier bewaard voor een heerlijke lunch de dag daarop (waste equals lunch). Mocht het restje al te oud zijn of alleen maar vet bevatten, dan maken we de honden blij (waste equals dogfood). Maar als we in de koelkast een overblijfsel aantreffen van een maaltijd van twee weken geleden, dan wordt het vissen en eendenvoer (waste equals fishfood).
Maar als er geen vlees of vis in zit dan kan het ook heel goed gecomposteerd worden. zelfs brownies die oudbakken smaken worden gecomposteerd. Door maanden rotten en gisten onstaat de meest vruchtbare grond, die de meest verrukkelijke aubergines, tomaten, hete pepers, sla en broccoli voortbrengt (waste equals delicious food).


afval kan dus inderdaad het meest heerlijke voedsel voortbrengen: zowel voor mensen, honden en eenden. En het spaart geld, smaakt beter, bespaart een gigantische berg aan afval en betekent een gigantische CO2-reductie. Wat wil je nog meer!

een speldenknopje

Shell, Philips, ING, ABN Amro, red light district, marijuana,
wooden shoes, tulips, tolerant, flat, below sealevel, Unilever,
port Rotterdam, Heineken, coffeeshops, bikes.......
Dit zijn typisch Nederlandse handelsmerken, waarvan elke Buitenlander wel een paar weet te noemen.



Niet in Mendocino county, de multinationals en sterotypes waar wij denken bekend om te staan zijn totaal onbekend. Toch is er altijd wel een vriend, of een vriend van een vriend, die in Nederland geweest is en ze komen met de meest wonderlijke verhalen. 'Ooh wauw, the Netherlands, I haven't been there, but I heard from a friend of mine told me that you are so efficient with your space that you store your shoes under your floormat.' iemand anders vertelde me dat het Engelse woord 'stories' (verdiepingen) komt van de Nederlanders die op elke verdieping een ander verhaal (story) op de muur tekenden.

'A friend of mine has been there and he told me that they even charge you for ketchup, is that true?'. 'if you go to the wrong places' antwoord ik. Maar ze bedoelen het allemaal heel erg goed en proberen interesse in je land te tonen. 'your flag is very similar to the french flag, right?' is wel de beste die ik tot nu toe gehoord heb. Als ik ze soms op een philips tv wijs zeggen ze 'oh, is that dutch, really, I didn't know'.

Er is nog iemand in Amerika die niets weet over Nederland, maar Amsterdam als voorbeeld stelt van hoe het niet moet. Bill o'Reilly heeft een nieuwsshow op de conservatieve zender FOX News.
Door het gedoogbeleid van softdrugs en de mogelijkheid van Abortus, is Amsterdam een vrijplaats geworden voor alle boeven, criminelen en gespuis in heel Europa.
Gelukkig is er een Amsterdammer die dit recht zet op youtube. Zie ook deel 2 op youtube.



Gelukkig heeft nog niemand die ik gesproken heb deze uitzending gezien
Mensen schamen zich voor Bill o'Reilly, die aan de ene kant de meest lachwekkende dingen zegt, maar aan de andere kant een hele grote aanhang heeft.
'I'm not sure if it was dutch, or scandinavian'. Nederland is dus niet zo beroemd als wij wellicht denken, maar misschien meer in verhouding tot het oppervlakte van het land, in vergelijking met de rest van de wereld: Een speldenknopje

solar dried raisins

Als kind vroeg ik me altijd af waar rozijnen vandaan kwamen. Een gigantische, honderd jaar oude boom zag ik voor me, met aan elk twijgje een rozijntje. Maar rozijnen zijn natuurlijk niets meer en minder dan gedroogde druiven. De druiven net zo lang laten hangen totdat ze vanzelf verschrompelen tot rozijn-formaat werkt niet (veels te droog, taai en smakeloos), merkte ik toen ik ooit een rozijnenfabriek wilde beginnen in onze tuin. Eerst plukken en dan laten drogen in zinderde woestijnzon.

Naast de wijndruiven hebben Tim en Laura ook 2 pitloze druivenplanten in de tuin. En hoewel het hier behoorlijk warm is (27 graden), is de zon niet sterk genoeg om de druiven te laten drogen in de zon. Maar gelukkig hebben we 'THE FOOD DEHYDRATOR by MR. Coffee tm'. In 48 uur zijn de druiven getransformeerd in sappige, smaakvolle rozijnen.

Mocht ik mijn rozijnenfabriek weer nieuw leven inblazen en een doorstart maken, kan ik het niet het predicaat 'sun dried' geven zoals mijn grote concurrenten. Maar omdat de elektriciteit in het huis wordt opgewekt door zonnepanelen in de tuin, kan ik het misschien wel 'solar dried' noemen.

facebook affairs: leven en dood

Sinds een week heeft deze sociale internet holbewoner facebook. Aan hyves en myspace ben ik nooit begonnen (wel msn, ik ben geen pre-historische internet holbewoner), maar een facebook account leek me handig om te hebben in Amerika en zo vriendschappen te onderhouden als ik weer terug ga. Hoewel mijn eerste Amerikaanse vriend zich nog moet aandienen hoor ik wel de meest fascinerende dingen.
Terwijl je in Nederland ongevraagd te weten kan komen dat iemand onder de douche staat! of de hond aan het uitlaten is (gaap!), is Facebook in Amerika op een hoger level. Een vriendin van Tim en Laura kwam erachter dat haar neef omgekomen was bij een motor ongeluk doordat haar dochter een condoleance bericht zag op de facebook-site van zijn moeder.
De dag daarna hoorde ik van de buurvrouw (waar ik logeer) dat haar dochter net had gelezen op de smoelen boek website dat haar nicht getrouwd en zwanger was!

Voorlopig hou ik het maar bij het plaatsen van foto's en af en toe kan ik de verleiding niet weerstaan en schrijf ik op wat ik aan het doen ben: nectar maken voor de kolibries, of beren vangen met mijn blote handen.

Maar als een beer (of een kolibrie) met te pakken krijgt zal ik dat braaf melden:

Pieter van Exter aan het ontbinden

15 minuten geleden · Reactie · Vind ik leuk

regen!

Eindelijk. Na 4 maanden geen drupje regen en een zinderende zon is het regenseizoen begonnen met een aantal flinke buien. Regen betekent hier heel wat anders dan een middag binnen zitten, spelletjes spelen en thee drinken. Regen betekent het einde van de bosbranden, vers gras voor het vee, winterslaap voor de ratelslangen en nieuwe waterreserves om de dorst van de druiven te lessen. Over het hele terrein zijn verschillende meren aangelegd om water op te slaan voor het hele jaar. Water is hier zo kostbaar als kantoorruimte aan de zuidas. De government houdt dan ook streng toezicht op het watergebruik, de waterreserves en illegaal aftappen van water. Vergunningen om een meertje te kunnen graven kosten jaren en duizenden dollars eer je ze in handen hebt.

Toch kleven er ook nadelen aan de regenbuien. De cabernet Sauvingon druiven verliezen hun suikergehalte (en zo ook hun smaak) door de plotselinge wolkbreuken. Hopelijk worden ze deze week geplukt. De tomaten moeten bedekt worden met een zeil om te voorkomen dat ze te snel groeien en daardoor splijten.

De Ranch ziet nu nog geel/bruin, maar over een paar weken zal het groen kleuren.

met de pietmobiel naar de buren

vanochtend zijn Laura en Tim vertrokken naar Mexico. Een week zullen ze daar de International Oak Society Conference bijwonen. Een conferentie met eiken liefhebbers van over de hele wereld.
Ik pas deze week op het huis, voer de katten en honden, verzorg de tuin, speel een potje frisbee met de honden, haal de post op en noteer de gegevens van het weerstation (daarover later meer).
Maar slapen doe ik er niet. Daarvoor is het er toch net iets te eenzaam. Daarom slaap ik bij de buren. Nou ja, buren: 4 kilometer verderop begint de oprit van de buren, nog eens 2 kilometer verder is het 12 jaar oude in traditioneel 19e eeuwse stijl gebouwde huis van de 'buren'. De dichtstbijzijnde supermarkt is minstens 10 kilometer en het stadje nog eens 20. Zelfs de postbus is 500 meter verderop

Eventjes naar de buren lopen zit er dus niet in. De auto is de Amerikaanse, en vooralsnog de enige, oplossing. Gelukkig heb ik 28 september mijn rijexamen gehaald en de Buckners 4 auto's.
Met deze volvo 850 (the pietmobiel) haal ik een kopje suiker bij de buren, doe ik de boodschappen, en check ik de post.

only in America part 2: silly laws

In de laatste jaren zijn Amerikanen gelukkig veel bewuster geworden van de planten en dieren om hun heen, en hoe ze lijden door hun toedoen. En ze proberen nu doormiddel van wetgeving de natuur zo goed mogelijk te beschermen. Daarom hebben ze nu een wet die het verbiedt om jezelf een pet owner (huisdier-eigenaar) te noemen. Want een dier kan je nou eenmaal niet bezitten, dat zou slavernij zijn. De ambtenaren kwamen met veel mogelijkheden die het barbaarse kolonialistische woord konden vervangen. Petfriend of Pet custodian waren genomineerden, maar vanaf nu af aan moet je jezelf een petguard noemen om duidelijk te maken dat je een dier in huis hebt.

Klimaatsverandering is waarschijnlijk de grootste uitdaging van de 21e eeuw en het reduceren van koolstofdioxide is van levensbelang voor moeder aarde. Gelukkig zien de Amerikanen dat nu eindelijk ook. Daarom hebben ze het toezicht op openhaardvergunningen verscherpt. Terwijl iedereen rondrijdt in benzineslurpende monstertrucks is het onmogelijk geworden een openhaard in je huis te bouwen.

Only in America

tie dye party

Tie Dye party

when:
10 October 2009 from 1 P.M.

What to bring:
things to dye, and food to share
(we have taco's, beer wine and refreshing juices)

why:
because we can, because it's fun, see your neighbors

dus daar waren we dan om een uur of 2 met things to dye, perencake, en twee manden met aubergines en tomaten uit eigen tuin om de neighbors mee te verblijdden. Na de Toyota party had ik een beetje wantrouwen in Amerikaanse feestjes, maar mijn achterdocht bleek onterecht.

Tussen de 40 meter hoge redwoods knoopten we onze T-shirts, sweaters en gordijnen met elastiekjes, kleurden ze in de meest waanzinnige hippie-kleuren en aten het heerlijkste eten.
De kleurstof moet 24 uur in het T-shirt trekken, daarna flink gewassen met de hand en vervolgens in de wasmachine en de droger en klaar is je shirt, dat hier wordt gezien als de vlag van mendocino county (hippies).

google map me

redwood valley weergeven op een grotere kaart

ja eindelijk heb ik een manier gevonden om de ranch wat beter te laten zien. vanuit de lucht welteverstaan.
volg het meertje noordwaarts en links daarvan aan het eind zie je een klein huisje tussen de bomen. Daar ben ik. Links en rechts van de rivier is de wijngaard. de chardonnay (rechts) is al geplukt en de cabernet sauvingon (links) wordt volgende week geplukt.
als je nog meer noord en westwaarts gaat zie je de ranch, en helaas kan ik nog niet vertellen waar het stopt maar het gaat heel heel ver door. en google streetview is ook langs geweest dus je kan vanaf east road de oprit zien en checken of er post is.

Catbob

is het een kat, nee toch niet. hij heeft geen staart namelijk.
Het is een bobcat. Maar Tim en ik noemen het de Catbob (wat een creatieve taalgoochelaars zijn we toch). Een soort van kruising tussen een huiskat en een bergleeuw.
Gewoon in de achtertuin. gewoon is het niet, want ze zijn heel schichtig en jagen 's nachts.
Dit is nog maar een tiener, ze worden twee keer zo groot.

only in America

een politieagent en drie andere inzittenden kwamen om in een auto ongeluk, nadat ze meerdere malen over de kop waren gevlogen en hun auto vlam vatte. Later bleek dat ze meer dan 120 mijl per uur (190km) gingen in de net-gehuurde-convertible. Een toyota. Een mogelijke verklaring is dat de vloermatten in de auto verschoven waren en de agent (niet in dienst overigens, maar voor Amerikanen ben je een agent 24/7) daardoor niet kon remmen. De combinatie van de Ukiah post als enige nieuwsbron, de Amerikaanse 'sue-mentaliteit', en het onuitputtelijke vertrouwen in police cops vormt een gevaarlijke cocktail. Toyota haalt sommige auto's terug en stopt de productie tot dat duidelijk is wat de precieze oorzaak is.

Laura en Tim hebben twee weken een nieuwe toyota gekocht via het 'cash for clunckers'-program (geld voor wrakken). En to make happy costumers nodigde de toyota dealer ons uit voor een diner.
Midden in de garage stonden drie grote tafels, eten onder spiritus branders, emmers met blikjes frisdrank en een beamer projecteerde een sub-tropische bureaubladachtergrond op een scherm in het midden van de garage.

Na een introductie filmpje kregen we een powerpoint te zien over de garantie, de verschillende lampjes die 'may or may not appear on your dashboard' en werd het belang van bandenspanninguitgelegd. 'only use genuine toyota parts' werd ons keer op keer op het hart gedrukt. Daarna was de vragenronde die volledig in beslag werd genomen door vloermat-vragen. 'A Policeman knows how to handle a car, so it most be toyota's problem'.

na de uitleg was er een loterij met genuine toyota caps en toyota bags.


half acht liepen we naar de toyota met een volle magen, poetsmiddel en een grote glimlach op onze gezichten. Only in America.

to eat or to be eaten

3 katten hebben de Buckner's: okarina, kazoo en pepper. ze zijn heel speels, een tikje agressief, maar heel lief.
de hele dag spelen ze rond het huis. Ze besluipen hagedisjes in de moestuin of ze bespringen blaadjes sla in de overtuiging dat het een levensbedreigende vijand is. to eat or to be eaten.

s'nachts gaan de katten naar binnen. Dat doe ik normaal ook met mijn kat, want ik vind het zielig dat hij de hele nacht in de kou is. Okarina, Kazoo (boven) en Pepper blijven niet s'avonds binnen omdat het te koud is buiten, maar omdat hun leven op het spel staat. Coyotes, lynxen, arenden, beren, en bergleeuwen liggen op de loer en zouden een lekker klein (al dan niet gepeperd) hapje niet laten schieten. Tim en Laura (the buckner's) hebben al meerdere katten verloren omdat ze hun s'avonds niet naar binnen konden krijgen.
once again to eat or to be eaten.
s'avonds blijf ik voorlopig maar binnen

Op een stuk land van 680 hectaren (6.800.000 m2), waarop beren, ratelslangen, vossen, herten, kalkoenen lynxen en bergleeuwen leven, midden in een wijngaard van 17 hectaren (links de chardonnay en rechts de cabernet), aan de voet van een heuvel die ook nog bij hun grond hoort, in een prachtig houten huis.........

daar zal ik de komende twee maanden verblijven.

Het is adembenemend mooi en aangenaam warm (30 graden).

de komende maanden zal ik proberen op te schrijven wat ik meemaak en wat er gebeurt om en rond de farm. Nu ga ik ontbijten, want het is half negen.

Weg met de blauworanje dozen, tijd voor een nieuw hoofdstuk

Zo in het laatste weekend begin ik me een beetje zorgen te maken; het is er nog steeds niet! Het gekke is dat ik me eigenlijk ook niet kan herinneren dat ik het besteld heb. Maar dat kan niet anders, dat doe ik altijd aan het begin van de vakantie. Dan ben ik er vanaf. Hoe dan ook: de blauworanje doos van ‘Van Dijk’ is nog niet gearriveerd (zelfs geen briefje van de postbode die vergeefs probeerde het pakket af te leveren toen ik met vakantie was). En dan moet ik ook nog boeken kaften, schriften kopen, een nieuwe geodriehoek (de punten houden het bij mij nooit langer dan 2 maanden), een passer kan dit jaar misschien ook wel van pas komen, enz. enz. AARGH!

Maar als ik probeer in te loggen op mijn schoolmail om te kijken hoe laat ik mijn rooster moet ophalen blijkt mijn account geblokkeerd. Dan schiet het me weer te binnen: had ik niet afgelopen zomer eindexamen gedaan, een telefoontje gekregen dat ik geslaagd was, een diploma in ontvangst genomen en afscheid genomen van (bijna) alle leraren?

School is verleden tijd. Heerlijk, want nu hoef ik me niet meer zorgen te maken om proefwerken (wat zijn dat?), te laat komen ( nooit van gehoord) en werkstukken (zegt me niks). Je bent eindelijk vrij om te doen en laten wat je wil. Maar tegelijk met de vrijheid voel ik ook een druk. In plaats van dat ‘de leerplicht’ je in het gareel houdt, moet je jezelf nu in de hand houden en je eigen route uitstippelen. Je kan bij wijze de rest van je leven op de bank blijven liggen en van een uitkering gaan leven, of eerst 10 jaar de wereld rondreizen om vervolgens een zonnepaal zo groot als je hand uit te vinden wat 10.000 huishoudens van energie kan voorzien. Dat je dat nu zelf in de hand hebt is heel inspirerend en leuk maar ook nog wel een beetje ‘eng’. Na 18 jaar geleefd te hebben zoals je ouders en school je zeggen is dat wel even wennen.

Van Dijk komt niet meer. Die tijd is voorbij, afgelopen uit. Het is tijd voor een nieuwe bladzijde, een nieuw hoofdstuk. Alleen het moet nog wel zelf geschreven worden.