maandag 30 november 2009

dag paradijs!


dat was het dan.

Twee maanden heb ik het genoegen gehad het paradijs te zien. De natuur en de mens zijn hier
ongelofelijk mooi in evenwicht. De mens en natuur nemen en geven elkaar precies wat ze nodig hebben. Meertjes worden hier niet alleen aangelegd om water op te vangen voor de druiven, nee, 'the wildlife pond' (20 miljoen liter water) is alleen bedoeld voor eenden, reigers, herten, bobcats en mountain lions. De koeien die op de 680 hectare ranch grazen, nemen op hun beurt een klein deel van het gras dat beschikbaar is. Ik zou nog veel meer voorbeelden kunnen geven, maar die houden jullie van me te goed.

Helaas heeft niet elke familie beschikking over 6.800.000 vierkante meter (een grote stadstuin is hoogstens 50). Maar dit principe is ook mogelijk midden in de stad, of net buiten de stad. De reden dat wij in Nederland meer geven om eengezinswoningen dan om de natuur is misschien omdat je daar niet zo snel twee bobcats tegenkomt op zoek naar een kalkoen. Of moet oppassen dat je niet per ongeluk in berenpoep stapt. Ik zal kijken hoeveel ruimte er nog in mijn koffer is.

Ik heb hier ontzettend genoten, nog meer geleerd, en ik heb nog heel veel meer ideeën opgedaan. Mijn vleugels zijn inmiddels sterk genoeg om ook de 10.000 kilometer terug te vliegen, op naar huis, op naar een nieuw avontuur.

donderdag 26 november 2009

Gezondheidszorg?

5 weken geleden had ik een naar hoestje. Een blaffend, diepe kuch elke 5 minuten. Mijn keel speelde weer eens op. Ik wist dat het niets ernstig was omdat mijn keel een lichaamsdeel is waar ik wel vaker last van heb (ik denk erover het te laten verwijderen net als mijn neusamandelen), met Ricola kan je het enigzins verbergen, maar niet echt prettig. Tim en Laura die natuurlijk nog niet mijn hoest-gewoonte gewend waren wilde me toch even naar de dokter brengen om zeker te zijn dat het niets ernstigs was. Ik stemde toe omdat ik me realiseerde dat het enigszins verontrustend over kan komen.

Voordat de dokter me echter kon zien moest ik eerst 4 kantjes met gegevens invullen. De gevraagde informatie varieerde van mijn Californisch rijbewijs nummer, tot de doodsoorzaken van overleden familieleden. Terwijl ik vragen probeerde te beantwoorden over de melktanden van mijn ouders, het lievelingseten van mijn broer en de haaruitval van mijn kat, dacht ik aan al die tijd en geld dat het zou kosten om dit door te lezen en te archiveren.

Toen ik na een kwartier klaar was en bijna een nieuwe afspraak wilde maken voor een gekneusde arm van het schrijven mocht ik verder komen. De dokter stelde zich voor, ik mocht zitten en uitleggen wat er aan de hand was, de dokter zette de stethoscoop op mijn borst, luisterde en bevestigde dat er niets aan de hand was behalve een milde verkoudheid met een zware hoest.

Vorige week kwam de rekening binnen. 135 DOLLAR!!!!! durfden ze te vragen voor een consult van 5 minuten en een lamme arm. Nadat ik 5 minuten met mijn mond open door het huis liep vroeg ik of zij het niet absurd, bespottelijk of op zijn minst hoogst schandalig vonden. Nee, 135 dollar was zeer plausibel (tegen het goedkope aan!).

Met gezondheidszorg wordt hier omgegaan als risicovolle hypotheken of een fout piramidespel. De winst is alleen voor de top en de mensen onderdaan betalen ervoor.
als je een gemiddelde verzekering hebt moet je nog steeds bijbetalen als je in het ziekenhuis belandt of medicijnen nodig hebt. En de dokter is bijna altijd voor eigen rekening, en die liegen er niet om. Als je een verzekering wilt die net zo dekkend is als het Nederlandse basispakket zul je 800$ per maand moeten betalen!

Obama probeert de gezondheidszorg te hervormen door een publieke zorgverzekering in de markt te brengen. Critici zeggen dat het de gezondheidszorg nog duurder zal maken (1498,95 voor een doktersafspraak?). De bonussen van de CEO's zullen misschien wel matigen, maar door de gigantische hoeveelheid nutteloos papierwerk en de managers die zich in het systeem genesteld hebben als kakkerlakken zal gezondheidszorg in het rijkste land van de wereld voorlopig nog wel belachelijk duur blijven. Gelukkig staat de dollar laag.

maandag 23 november 2009

6" nipples and 1,5" to 1" reducers

na vijftien minuten schrobben, boenen en poetsen is het nog steeds niet gelukt.
Mijn handen zien nog steeds grijs. Weliswaar minder dan een kwartier geleden, maar het is nog steeds genoeg om iemand een heel ongemakkelijk gevoel te geven als je hem of haar de hand schud.
De veroorzaker van dit ongemak is pvc-lijm: een donkergrijs plakkerig goedje dat in 15 minuten keihard is.

Omdat Mendocino in de zomer bijna geen enkele drup regen krijgt moet er in de zomer water gepompt worden uit opslagmeertjes om de koeien en druiven van vocht te voorzien. Dit vraagt een ingewikkelde infrastructuur van irrigatie-pijpen en daarmee ook een heleboel onderhoud.

tientallen kilometers pijp ligt er hier onder de grond. Van gigantische 12" ( 12 inch is 30 centimeter) buizen, tot 3/4" leidingtjes. En met zo'n irrigatiesysteem komt ook het vakjargon. 12" inch trenches, 4" bal valves, 1 1/4" elbows, female adapters, couplings, male pipe thread, 1,5" to 1" reducers, 3 inch 'T' en 6" nipples. En alles gaat in ", oftewel inch wat het extra lastig maakt voor een metrische Europeaan.

En om de elbows, de nippels en de female adapters aan elkaar vast te maken gebruik je 'weld-on PVC glue'. Maar eerst een primer, Een zeer dunne donkerpaarse vloeistof. Onmogelijk is het om niet te morsen, zodat ook de lijm aan je handen beter hecht en donkerpaars ziet.

Ik hou mijn handen de komende dagen maar in mijn zak.

donderdag 19 november 2009

tomaten in November


het begint winter te worden in redwood valley.
De bladeren vallen van de bomen (behalve natuurlijk die van de interior live oak (quercus wislizeni), ja ik kom terug als de oak-expert). Het regent vaker en de temperaturen dalen flink tot -4 's nachts.

Maar het enige wat zich nog hevig verzet tegen de winter is de moestuin. Aubergines, tomaten, pepers en zelfs sla(!) groeit gestaag door. Het enige wat ze nodig hebben is een zeil om ze te beschermen tegen de kou. Een simpel plastic zeil is al genoeg om ze te beschermen.
En als je het zeil omslaat komen er prachtige vol rode tomaten te voorschijn.
Het is me toch wat.

dinsdag 17 november 2009

redt één zalm en één forel!


Voorjaar 2008. De lucht was helder en een koufront had gedurende de dag Mendocino bereikt.
Het zou vriezen die nacht, alle boeren hadden hun wekkers gezet zodat ze 's nachts de sprinklers aan konden zetten om de druiven te beschermen tegen de kou. Als ze dat niet zouden doen zouden de druiven kapotvriezen en op de grond vallen.
Rond 4 uur 's nachts was heel agrarisch Mendocino bezig zijn druiven te beschermen voor de vrieskou. Het water dat ze hiervoor gebruikten kwam uit de russian river, één van de grootste rivieren in Mendocino. Door de grote hoeveelheid water dat opgepompt werd daalde het waterpeil dramatisch, met een even dramatisch gevolg:

één zalm en één forel hebben het nooit meer licht zien worden. Alle mogelijk denkbare natuurgroepen stortten zich op deze genocide. De eigenaren van de wijngaarden hadden hier al ervaring mee, toen een vrouw persoonlijk verantwoordelijk werd gesteld, door de natuurbeschermers, voor de dood van een zalm. Door het verleden besloten ze het heft in eigen hand te nemen en maakten een afspraak met de plaatselijke overheid om op koude nachten de dam wat meer te openen om zo voldoende water te creëren voor mens en natuur. Daarnaast investeerden ze twee miljoen dollar om kleine meertjes te maken die ze kunnen vullen vlak voor een koude nacht zodat de vraag gelijkmatiger is.

De overheid ging akkoord, de boeren waren tevreden maar de natuurorganisaties waaronder trout unlimited vinden dat de boeren te weinig gedaan hebben tot nu toe en totaal geen rekening houden met de natuur.

In plaats van samen te werken worden de boeren in het harnas gejaagd en dat alles om letterlijk twee vissen. Als dat de enige problemen zijn hier om zich zorgen over te maken, Denk ik dat de volgende eis is dat elke wijngaard driekwart van zijn wijn terug in de rivier gooit omdat zalm (boven de 21) ook recht heeft op een glaasje of twee elke avond.

zondag 15 november 2009

waste equals caution

zaterdag hebben we het afval weggebracht....
Dus? Dat doen de meeste mensen toch twee keer per week?
En om dat op je blog te schrijven is net zo interessant als mensen die twitteren hoeveel velletjes wc papier verbruiken.. toch?

Hier is de vuilnis een tweejaarlijks evenement en dus wel degelijk bijzonder. Het stinkt niet en er zijn ook geen was- of zwarte beren die de vuilnisbakken plunderen die buiten staan. Dat komt doordat ten eerste geen voedselresten tussen het afval belanden (zie waste equals food). Glas, plastic flessen en aluminium blikjes worden eerst afgespoeld en daarna in een grote bak gedaan voor de recycling.

Een volle pick-up brachten we naar de afvalverwerking en het vuilnis dumpten we in een gigantische loods. Het afval bestond niet alleen uit keurige witte afvalzakken zoals de onze, maar bevatte bankstellen, gloednieuwe fietsen en helemaal vooraan stond een gloednieuwe weber-barbecue.

Die laatste konden we niet laten staan en laadden we weer in de pick-up. Eenmaal thuis gekomen bekeken we onze buit beter en begrepen we opeens waarom de vorige eigenaar de barbecue dumpte.

twee vrouwtjes zwarte weduwen hadden hun intrek genomen in de barbecue. Hoewel ze niet groter zijn dan een erwt zijn het de meest giftige van alle spinnen en kunnen ze dodelijk zijn voor kinderen. volwassen hebben meestal 'slechts' ademhalingsproblemen en stekende pijn nadat ze gebeten zijn. Maar gedeeltelijke verlamming of een hartaanval behoort ook tot de mogelijkheden.
afval is dus niet alleen voedsel, maar ook gevaar en voorzichtigheid.

zaterdag 14 november 2009

ricetafel in Elk



De kust! anderhalf uur rijden kost het om er te komen (om de hoek voor Amerikanen). Een weg onder 50 meter hoge redwoods. Een weg kronkelend de rivier volgend waarover vroeger gigantische rode reuzen met een diameter tot wel drie meter werden vervoerd. De rivier mondt uit in de oceaan, de weg in 'highway 1'. Highway 1 volgt het grootste deel van de Californische kust en begint in Los Angeles en eindigt 1000 kilometer noordelijker.

Route 1 is een toeristische trekpleister geworden en de kleine dorpjes waardoor route 1 heen gaat profiteren daarvan. De dorpjes zijn omgetoverd tot een aaneengesloten keten van kleine 'inns', bars en restaurants. Maar hier heeft ook de crisis toegeslagen. Elizabeth van 'the greenwood pier inn', een prachtig hotel in het dorpje Elk (pop. 251), vertelde dat ze niet meer betaald kreeg. Toen ik vertelde dat ik uit Amsterdam kwam begon haar ogen te stralen. 'Ricetafel, 8 jaar geleden ben ik naar Amsterdam gegaan om te leren hoe je een ricetafel moet maken, de taal heb ik helaas niet geleerd'. Met een glimlach nam ik afscheid, niet om haar treurige verhaal maar om het feit dat in een stadje als Elk iemand naar Amsterdam is gereisd om de 'ricetafel' te leren maken. Misschien is Amsterdam toch niet zo'n speldeknopje (zie speldeknopje) als ik dacht.

Na de hele dag aan de kust doorgebracht te hebben gingen we weer terug. Maar eerst nog even een pakketje naar het postkantoor, compleet verlaten, behalve dan door redwoods, te brengen. De postbeambte bleek een goede vriend van Laura. En toen ik voorgesteld werd en zei dat ik uit Amsterdam kwam...... inderdaad, hijzelf was er in 2006. 'Amazing city'. En wat volgde was een gedetailleerde beschrijving van alle toeristische attracties. Amsterdam begint meer de vorm aan te nemen van een tennisbal... wordt vervolgd.