'Het liefst met mijn slaapzakje tussen de parfum en waardeloze gadgets'

Mijn blog is niet alleen bedoeld voor (semi-)geestige posts of jeugdfoto’s. Het kan ook een prikbord annex schandpaal voor mijn slechte gewoontes zijn. Door ze op te schrijven en op te biechten aan jullie en mezelf hoop ik de relativiteit in te zien en zo het ‘lijstje’ langzaam te doen slinken.
Treinen, boten, helikopters, hovercrafts, afspraken, concerten en zelfs school: het liefst kom ik overal op tijd of (het allerliefst): vijf minuten te vroeg. Als ik niet ruim de tijd heb om naar de afgesproken locatie te komen raak ik compleet in de stress, gaat het licht uit, ben ik niet meer toerekeningsvatbaar enz . Maar waar ik het meest moeite mee heb is het vliegtuig. Het liefst zou ik de dag van te voren inchecken om vervolgens op een bankje naast de ’see buy fly’ een klein dutje te doen om vervolgens drie uur van te voren duimendraaiend voor de gate te wachten. Gelukkig heb ik in mijn familie een medestander, in de vorm van mijn vader, die het liefst twee dagen van te voren de taxi naar schiphol neemt.
Afgelopen weekend gingen mijn vader, broer en ik naar London om in Hyde park Bruce Springsteen en Neil Young te zien optreden. Om half negen vertok ons vliegtuig, dus stonden we keurig om zeven uur op schiphol (een overnachting bleek niet mogelijk). Het was al druk en na wat gekloot met de self check-in probeerden we het aan de balie. Mijn hartslag was inmiddels gestegen naar 85. Wat bleek: het paspoort van mijn vader was verlopen. Hartslag 105. Een noodpaspoort kon wel aangevraagd worden maar dat zou heel krap worden aldus de douanier (het was inmiddels kwart voor 8). 115. We spraken af dat mijn broertje en ik wel zouden inchecken en dan in London zouden wachten. Gigantische rij voor de douane. Mijn hartslag steeg inmiddels naar 120. Na wat voordringen (geheel tegen mijn principes, maar nood breekt wet.) waren we eindelijk door de douane. Gate 46D (helemaal achter) zorgde voor een verdere acceleratie van mijn hartspieren. Met een 160 keer per minuut kloppend hart in mijn keel en piepende longen kwamen we aan bij de verdomde gate 46D. Mijn vader volgde 5 minuten later om 8:25 (dankzij een paar minuten vertraging was hij nog niet vertrokken) met een eveneens bijna levensbedreigend hartslag. We hebben het gehaald en ontzettend genoten van de oude rotten die nog knispervers bleken te zijn, maar voortaan ga ik met mijn slaapzak een week van tevoren tussen de parfum en waardeloze gadgets liggen.

bloggersblock

hè bah ik heb te maken met een heuse bloggersblock. ik heb zelfs zo weinig inspiratie dat ik niet eens een stukje kan schrijven over mijn blokkade (dat komt bij de volgende block wel). Dan maar mijn nest in om morgenochtend voor een weekend naar London te vertrekken met mijn broertje en vader om oude rotten als Neil Young en Bruce Springsteen te zien optreden in hydepark. als dat niet blogvoer oplevert.....

Jeukende handen

Na 14 jaar gezegd te worden hoe het hoort, wat er geleerd moet worden en wat vooral absoluut niet, krijg ik zin om eindelijk dingen te doen waarvan je zelf bedenkt of het hoort, kan of misschien wel helemaal niet kan, maar wel ontzettend leuk is. Eindelijk is er ook tijd voor dingen waaraan je al begonnen bent maar waarvoor je nooit de tijd gevonden hebt om het af te maken. Mijn ooit-aan-begonnen-maar-nooit-afgemaakt-project is een geluidsstudio op zolder. Ik begon vol enthousiasme halverwege de derde klas, maar kwam niet verder dan één wand. In de vijfde zorgde Pyke voor een stroomversnelling en werkte we bijna elke zaterdag eraan, er stond inmiddels een heel geraamte inclusief plafond. In de zesde begon school eindelijk serieuze vormen aan te nemen en was er geen enkel weekend meer vrij. Maar nu ik bevrijd ben van de dictatuur, genaamd school, kan ik dit varkentje eindelijk eens gaan wassen. De saxofoons, contrabassen en drums, die hopelijk dit najaar te horen zijn, hou je binnen door de muren en plafonds te vullen met steenwol. Behalve dat steenwol ook goed isoleert, heeft het de vervelende eigenschap dat het ontzettend jeukt als het in aanraking komt met de huid. Een dagje aan het werk op zolder is ook heel inspirerend en je handen jeuken als je bezweet en bestoft weer beneden komt. Ik raad het iedereen: drie maal daags je handen goed inwrijven met steenwol

Gestalkt door Obama’s, Noord Koreanen en Quinten.

Ik vraag me af of ik deze blog nog wel kan voortzetten, ik ben zelfs niet zeker of ik dit bericht nog wel af kan maken. Nou ja, op hoop van zegen dan maar..
Want met zo’n blog op het internet worden je berichten namelijk niet alleen maar gelezen door jou en mij. maar Ahmadinejad kan nu mijn babyfoto’s zien, Kim Jong-Il zou mijn blog kunnen verbieden voor het hele Noord Koreaanse volk (toch al gauw 23 miljoen potentiële volgers) en Obama zou mijn adres kunnen achterhalen in Californië. Voorheen bleven deze zogenaamde cyberstalkers liever anoniem, maar tegenwoordig deinzen ze er niet meer voor terug om in alle openbaarheid te treden. Dirk Zandvliet, Nis, Alex van Duijn en Quint (hij durft nog niet met foto te verschijnen) volgen mij nu -waarschijnlijk daarvoor ingehuurd door schurkenstaten- 24-7. Maar nu ik er zo over nadenk vind ik het ook wel leuk dat mijn blog gelezen wordt door in ieder geval door vier mensen, en ik heb ook helemaal niks te verbergen voor jullie (Obama, je bent altijd welkom in Red Wood Valley). KGB’ers (dan wel ex-), Dirks Zandvlieten, Quinten, boeven, Obama’s, schurkenstaten, leiders van schurkenstaten, Noord Koreanen (last but not least): jullie zijn van harte welkom, en ik hoop dat er nog velen zich aansluiten.

Red Wood Valley here I come!

Eindelijk is het definitief: van 1 oktober tot eind november ga ik naar Amerika. Naar Californië om precies te zijn, voor de nog preciseren onder ons: 100 kilometer boven San Francisco. En voor de pantoffeldiertjesneukers - voor wie een elektronenmicroscoop ( vergroting: 25.000x) slechts een globale schatting van de werkelijkheid is - Red Wood Valley. Ik zal daar twee maanden op een organic farm werken en zo meer leren over biologische landbouw en duurzaamheid. Ik ga daar natuurlijk niet alleen heen om alles te leren over biologische slakropjes en duurzame veeteelt, maar ook om alleen te reizen en flink wat vlieguren te maken voor mijn praktijkexamen. Het duurt nog een paar maanden, maar ik kan niet wachten.

GESLAAGD!

Jij redt het natuurlijk wel. Voor jou is het natuurlijk al een gelopen race. Jij hoeft je natuurlijk geen zorgen te maken. Jij weet het natuurlijk al. Dit soort goedbedoelde pogingen tot geruststelling, met het woord ‘natuurlijk’ in de hoofdrol, kreeg ik de afgelopen weken vaak te horen als we het over de examens hadden. Ik stond er goed voor en de examens gingen me ook redelijk goed af. Maar elke keer als iemand mij weer een hart onder de riem probeerde te steken verloor ik een stukje van mijn zelfvertrouwen en ging ik piekeren: had ik nou maar mijn examens achteraf nagekeken, dan wist ik het echt zeker. Natuurkunde was eigenlijk best pittig en muziek viel ook niet mee. Op donderdagochtend om een uur of twaalf belde mijn nichtje: GESLAAGD!
Toen ik een kwartiertje later haar feliciteerde en een bos bloemen gaf werd ik weer onder het goedbedoelde vuur genomen (‘friendly fire’). Ik begon opeens heel erg te twijfelen aan mijn prestaties en vroeg me zelsf af of ik niet teruggestuurd zou worden naar klas 3, of misschien wel zo’n slecht examen gemaakt hebben dat ik zelfs bij het LAKS voortaan niet meer mag klagen, of dat een arrestatieteam van het CEVO voor de deur stond om me in te rekenen. Om kwart voor vier ging mijn telefoon: ‘ja met Janhans spreek je, gefeliciteerd, maar je wist het natuurlijk al lang!’
‘ natuurlijk wist ik het al, het was een gelopen race’

Second life op de Balearen

Mallorca is zo levensecht dat je ogen prikken van het zoute water, je tanden pijn doen van de mierzoete ‘gratis’ ‘welkomstshooters’ (de aanhalingstekens zijn ook weer afgestoft). Je tas met daarin een ray ban en de sleutels van het hotel (nieuw slot: 190,40) lijkt ook daadwerkelijk gestolen als je na een uurtje zwemmen je handdoek weer opzoekt. De brandende zon (38 graden) is niet van echt te onderscheiden net als de rood verbrandde obesitas-Duitsers. De emmers Wodka Redbull, met de daarbij behorende één meter lange rietjes, zijn alleen door de kenner als Chinese rommel te herkennen. Zelfs de liefde is bijna feilloos gesimuleerd. Maar helaas: je ogen prikken door de jozo, je tanden doen pijn van de onaangelengde aardbeienlimonade, je tas is daadwerkelijk gestolen, de zon is slechts een straalkacheltje, de obesitas-Duitsers zijn slechts opgeblazen rode strandballen, alleen de emmer is echt ( niet de inhoud) en de liefde bestaat slechts één in plaats van de beloofde Duizend-en-een-nacht . Na je vijf dagen begeven te hebben in deze schijnwereld ontdek je dat als er al een plek is waar het allemaal gebeurd, dit op de laatste plaats op Mallorca is. Zo’n weekje second life op de Balearen maakt me gretig naar de real one.

Mijn eerste proefvlucht (mede mogelijk gemaakt door: transavia)

Mijn eerste proefvlucht! En niet zomaar naar Alkmaar en weer terug, nee 2000 kilometer zuidelijker naar het ‘partyeiland’ Mallorca. Ik moet wel toegeven -ik heb me voorgenomen zo eerlijk mogelijk tegen jullie te zijn- dat ik enigszins hulp had van een paar ervaren vliegers: transavia. Maar ik moest wel zelf inchecken, mijn paspoort laten zien, in het vliegtuig stappen en de riem om doen als het doe-je-riem-aan-lampje brandde. Ik heb me wel boven het wolkendek bevonden en dankzij de strakke timing van transavia (twee uur vertraging) heb ik zelfs s’nachts gevlogen, en dat op een eerste vlucht. Na een zachte landing steeg er zelfs een applausje voor me op uit de cabine. Mijn eerste vlucht was geweldig, opdat er nog vele volgen.

externest

ik (2e van links) en mijn collega-uitvliegers

(b)logboek

Na 18 jaar droge feiten stampen heb ik naar alle waarschijnlijkheid, de uitslag volgt donderdag, mijn theorie-examen gehaald en ben ik klaar voor de praktijk. Merkwaardig genoeg heeft de praktijk meestal weinig overeenkomsten met de theorie. Het uit mijn nest kruipen zal dus gepaard gaan met veel nieuwe ervaringen: vallen, opstaan, huilen, lachen, verre reizen maken, blokjes om, haat, liefde, yin, yang. Mijn blog’s zullen even gevarieerd, zo niet gevarieerder zijn als mijn ervaringen: lang, kort,geestig, serieus, saai, cynisch, spelfoutenbevattend, hilarisch, ontroerend aan-het-denken-zettend, of ’gewoon leuk’. Voor de onoplettende lezer: met deze opsommingen probeer ik aan te geven dat ik nog geen idee heb welke kant ik op wil. Wat ik wel weet is dat ik deze blog niet alleen voor jullie schrijf, ik hoop vooral door mijn gedachtes op papier (ouderwets) te zetten daarvan te leren voor mijn volgende proefvlucht. Voor wie dacht dat het schrijven van je belevingen iets van de laatste 20 jaar is: 400 jaar geleden gingen de kapiteins van grote koopvaardijschepen, die de Oost bevoeren mij al voor. Welkom op mijn blogboek!