Zo in het laatste weekend begin ik me een beetje zorgen te maken; het is er nog steeds niet! Het gekke is dat ik me eigenlijk ook niet kan herinneren dat ik het besteld heb. Maar dat kan niet anders, dat doe ik altijd aan het begin van de vakantie. Dan ben ik er vanaf. Hoe dan ook: de blauworanje doos van ‘Van Dijk’ is nog niet gearriveerd (zelfs geen briefje van de postbode die vergeefs probeerde het pakket af te leveren toen ik met vakantie was). En dan moet ik ook nog boeken kaften, schriften kopen, een nieuwe geodriehoek (de punten houden het bij mij nooit langer dan 2 maanden), een passer kan dit jaar misschien ook wel van pas komen, enz. enz. AARGH!
Maar als ik probeer in te loggen op mijn schoolmail om te kijken hoe laat ik mijn rooster moet ophalen blijkt mijn account geblokkeerd. Dan schiet het me weer te binnen: had ik niet afgelopen zomer eindexamen gedaan, een telefoontje gekregen dat ik geslaagd was, een diploma in ontvangst genomen en afscheid genomen van (bijna) alle leraren?
School is verleden tijd. Heerlijk, want nu hoef ik me niet meer zorgen te maken om proefwerken (wat zijn dat?), te laat komen ( nooit van gehoord) en werkstukken (zegt me niks). Je bent eindelijk vrij om te doen en laten wat je wil. Maar tegelijk met de vrijheid voel ik ook een druk. In plaats van dat ‘de leerplicht’ je in het gareel houdt, moet je jezelf nu in de hand houden en je eigen route uitstippelen. Je kan bij wijze de rest van je leven op de bank blijven liggen en van een uitkering gaan leven, of eerst 10 jaar de wereld rondreizen om vervolgens een zonnepaal zo groot als je hand uit te vinden wat 10.000 huishoudens van energie kan voorzien. Dat je dat nu zelf in de hand hebt is heel inspirerend en leuk maar ook nog wel een beetje ‘eng’. Na 18 jaar geleefd te hebben zoals je ouders en school je zeggen is dat wel even wennen.
Van Dijk komt niet meer. Die tijd is voorbij, afgelopen uit. Het is tijd voor een nieuwe bladzijde, een nieuw hoofdstuk. Alleen het moet nog wel zelf geschreven worden.
