maandag 30 november 2009
dag paradijs!
dat was het dan.
Twee maanden heb ik het genoegen gehad het paradijs te zien. De natuur en de mens zijn hier
ongelofelijk mooi in evenwicht. De mens en natuur nemen en geven elkaar precies wat ze nodig hebben. Meertjes worden hier niet alleen aangelegd om water op te vangen voor de druiven, nee, 'the wildlife pond' (20 miljoen liter water) is alleen bedoeld voor eenden, reigers, herten, bobcats en mountain lions. De koeien die op de 680 hectare ranch grazen, nemen op hun beurt een klein deel van het gras dat beschikbaar is. Ik zou nog veel meer voorbeelden kunnen geven, maar die houden jullie van me te goed.
Helaas heeft niet elke familie beschikking over 6.800.000 vierkante meter (een grote stadstuin is hoogstens 50). Maar dit principe is ook mogelijk midden in de stad, of net buiten de stad. De reden dat wij in Nederland meer geven om eengezinswoningen dan om de natuur is misschien omdat je daar niet zo snel twee bobcats tegenkomt op zoek naar een kalkoen. Of moet oppassen dat je niet per ongeluk in berenpoep stapt. Ik zal kijken hoeveel ruimte er nog in mijn koffer is.
Ik heb hier ontzettend genoten, nog meer geleerd, en ik heb nog heel veel meer ideeën opgedaan. Mijn vleugels zijn inmiddels sterk genoeg om ook de 10.000 kilometer terug te vliegen, op naar huis, op naar een nieuw avontuur.
donderdag 26 november 2009
Gezondheidszorg?
Voordat de dokter me echter kon zien moest ik eerst 4 kantjes met gegevens invullen. De gevraagde informatie varieerde van mijn Californisch rijbewijs nummer, tot de doodsoorzaken van overleden familieleden. Terwijl ik vragen probeerde te beantwoorden over de melktanden van mijn ouders, het lievelingseten van mijn broer en de haaruitval van mijn kat, dacht ik aan al die tijd en geld dat het zou kosten om dit door te lezen en te archiveren.
Toen ik na een kwartier klaar was en bijna een nieuwe afspraak wilde maken voor een gekneusde arm van het schrijven mocht ik verder komen. De dokter stelde zich voor, ik mocht zitten en uitleggen wat er aan de hand was, de dokter zette de stethoscoop op mijn borst, luisterde en bevestigde dat er niets aan de hand was behalve een milde verkoudheid met een zware hoest.
Vorige week kwam de rekening binnen. 135 DOLLAR!!!!! durfden ze te vragen voor een consult van 5 minuten en een lamme arm. Nadat ik 5 minuten met mijn mond open door het huis liep vroeg ik of zij het niet absurd, bespottelijk of op zijn minst hoogst schandalig vonden. Nee, 135 dollar was zeer plausibel (tegen het goedkope aan!).
Met gezondheidszorg wordt hier omgegaan als risicovolle hypotheken of een fout piramidespel. De winst is alleen voor de top en de mensen onderdaan betalen ervoor.
als je een gemiddelde verzekering hebt moet je nog steeds bijbetalen als je in het ziekenhuis belandt of medicijnen nodig hebt. En de dokter is bijna altijd voor eigen rekening, en die liegen er niet om. Als je een verzekering wilt die net zo dekkend is als het Nederlandse basispakket zul je 800$ per maand moeten betalen!
Obama probeert de gezondheidszorg te hervormen door een publieke zorgverzekering in de markt te brengen. Critici zeggen dat het de gezondheidszorg nog duurder zal maken (1498,95 voor een doktersafspraak?). De bonussen van de CEO's zullen misschien wel matigen, maar door de gigantische hoeveelheid nutteloos papierwerk en de managers die zich in het systeem genesteld hebben als kakkerlakken zal gezondheidszorg in het rijkste land van de wereld voorlopig nog wel belachelijk duur blijven. Gelukkig staat de dollar laag.
maandag 23 november 2009
6" nipples and 1,5" to 1" reducers
Mijn handen zien nog steeds grijs. Weliswaar minder dan een kwartier geleden, maar het is nog steeds genoeg om iemand een heel ongemakkelijk gevoel te geven als je hem of haar de hand schud.
De veroorzaker van dit ongemak is pvc-lijm: een donkergrijs plakkerig goedje dat in 15 minuten keihard is.
Omdat Mendocino in de zomer bijna geen enkele drup regen krijgt moet er in de zomer water gepompt worden uit opslagmeertjes om de koeien en druiven van vocht te voorzien. Dit vraagt een ingewikkelde infrastructuur van irrigatie-pijpen en daarmee ook een heleboel onderhoud.
tientallen kilometers pijp ligt er hier onder de grond. Van gigantische 12" ( 12 inch is 30 centimeter) buizen, tot 3/4" leidingtjes. En met zo'n irrigatiesysteem komt ook het vakjargon. 12" inch trenches, 4" bal valves, 1 1/4" elbows, female adapters, couplings, male pipe thread, 1,5" to 1" reducers, 3 inch 'T' en 6" nipples. En alles gaat in ", oftewel inch wat het extra lastig maakt voor een metrische Europeaan.
En om de elbows, de nippels en de female adapters aan elkaar vast te maken gebruik je 'weld-on PVC glue'. Maar eerst een primer, Een zeer dunne donkerpaarse vloeistof. Onmogelijk is het om niet te morsen, zodat ook de lijm aan je handen beter hecht en donkerpaars ziet.
Ik hou mijn handen de komende dagen maar in mijn zak.
donderdag 19 november 2009
tomaten in November
het begint winter te worden in redwood valley.
De bladeren vallen van de bomen (behalve natuurlijk die van de interior live oak (quercus wislizeni), ja ik kom terug als de oak-expert). Het regent vaker en de temperaturen dalen flink tot -4 's nachts.
Maar het enige wat zich nog hevig verzet tegen de winter is de moestuin. Aubergines, tomaten, pepers en zelfs sla(!) groeit gestaag door. Het enige wat ze nodig hebben is een zeil om ze te beschermen tegen de kou. Een simpel plastic zeil is al genoeg om ze te beschermen.
En als je het zeil omslaat komen er prachtige vol rode tomaten te voorschijn.
Het is me toch wat.
dinsdag 17 november 2009
redt één zalm en één forel!
Voorjaar 2008. De lucht was helder en een koufront had gedurende de dag Mendocino bereikt.
Het zou vriezen die nacht, alle boeren hadden hun wekkers gezet zodat ze 's nachts de sprinklers aan konden zetten om de druiven te beschermen tegen de kou. Als ze dat niet zouden doen zouden de druiven kapotvriezen en op de grond vallen.
Rond 4 uur 's nachts was heel agrarisch Mendocino bezig zijn druiven te beschermen voor de vrieskou. Het water dat ze hiervoor gebruikten kwam uit de russian river, één van de grootste rivieren in Mendocino. Door de grote hoeveelheid water dat opgepompt werd daalde het waterpeil dramatisch, met een even dramatisch gevolg:
één zalm en één forel hebben het nooit meer licht zien worden. Alle mogelijk denkbare natuurgroepen stortten zich op deze genocide. De eigenaren van de wijngaarden hadden hier al ervaring mee, toen een vrouw persoonlijk verantwoordelijk werd gesteld, door de natuurbeschermers, voor de dood van een zalm. Door het verleden besloten ze het heft in eigen hand te nemen en maakten een afspraak met de plaatselijke overheid om op koude nachten de dam wat meer te openen om zo voldoende water te creëren voor mens en natuur. Daarnaast investeerden ze twee miljoen dollar om kleine meertjes te maken die ze kunnen vullen vlak voor een koude nacht zodat de vraag gelijkmatiger is.
De overheid ging akkoord, de boeren waren tevreden maar de natuurorganisaties waaronder trout unlimited vinden dat de boeren te weinig gedaan hebben tot nu toe en totaal geen rekening houden met de natuur.
In plaats van samen te werken worden de boeren in het harnas gejaagd en dat alles om letterlijk twee vissen. Als dat de enige problemen zijn hier om zich zorgen over te maken, Denk ik dat de volgende eis is dat elke wijngaard driekwart van zijn wijn terug in de rivier gooit omdat zalm (boven de 21) ook recht heeft op een glaasje of twee elke avond.
zondag 15 november 2009
waste equals caution
Dus? Dat doen de meeste mensen toch twee keer per week?
En om dat op je blog te schrijven is net zo interessant als mensen die twitteren hoeveel velletjes wc papier verbruiken.. toch?
Hier is de vuilnis een tweejaarlijks evenement en dus wel degelijk bijzonder. Het stinkt niet en er zijn ook geen was- of zwarte beren die de vuilnisbakken plunderen die buiten staan. Dat komt doordat ten eerste geen voedselresten tussen het afval belanden (zie waste equals food). Glas, plastic flessen en aluminium blikjes worden eerst afgespoeld en daarna in een grote bak gedaan voor de recycling.
Een volle pick-up brachten we naar de afvalverwerking en het vuilnis dumpten we in een gigantische loods. Het afval bestond niet alleen uit keurige witte afvalzakken zoals de onze, maar bevatte bankstellen, gloednieuwe fietsen en helemaal vooraan stond een gloednieuwe weber-barbecue.
Die laatste konden we niet laten staan en laadden we weer in de pick-up. Eenmaal thuis gekomen bekeken we onze buit beter en begrepen we opeens waarom de vorige eigenaar de barbecue dumpte.
twee vrouwtjes zwarte weduwen hadden hun intrek genomen in de barbecue. Hoewel ze niet groter zijn dan een erwt zijn het de meest giftige van alle spinnen en kunnen ze dodelijk zijn voor kinderen. volwassen hebben meestal 'slechts' ademhalingsproblemen en stekende pijn nadat ze gebeten zijn. Maar gedeeltelijke verlamming of een hartaanval behoort ook tot de mogelijkheden.
afval is dus niet alleen voedsel, maar ook gevaar en voorzichtigheid.
zaterdag 14 november 2009
ricetafel in Elk
De kust! anderhalf uur rijden kost het om er te komen (om de hoek voor Amerikanen). Een weg onder 50 meter hoge redwoods. Een weg kronkelend de rivier volgend waarover vroeger gigantische rode reuzen met een diameter tot wel drie meter werden vervoerd. De rivier mondt uit in de oceaan, de weg in 'highway 1'. Highway 1 volgt het grootste deel van de Californische kust en begint in Los Angeles en eindigt 1000 kilometer noordelijker.
Route 1 is een toeristische trekpleister geworden en de kleine dorpjes waardoor route 1 heen gaat profiteren daarvan. De dorpjes zijn omgetoverd tot een aaneengesloten keten van kleine 'inns', bars en restaurants. Maar hier heeft ook de crisis toegeslagen. Elizabeth van 'the greenwood pier inn', een prachtig hotel in het dorpje Elk (pop. 251), vertelde dat ze niet meer betaald kreeg. Toen ik vertelde dat ik uit Amsterdam kwam begon haar ogen te stralen. 'Ricetafel, 8 jaar geleden ben ik naar Amsterdam gegaan om te leren hoe je een ricetafel moet maken, de taal heb ik helaas niet geleerd'. Met een glimlach nam ik afscheid, niet om haar treurige verhaal maar om het feit dat in een stadje als Elk iemand naar Amsterdam is gereisd om de 'ricetafel' te leren maken. Misschien is Amsterdam toch niet zo'n speldeknopje (zie speldeknopje) als ik dacht.
Na de hele dag aan de kust doorgebracht te hebben gingen we weer terug. Maar eerst nog even een pakketje naar het postkantoor, compleet verlaten, behalve dan door redwoods, te brengen. De postbeambte bleek een goede vriend van Laura. En toen ik voorgesteld werd en zei dat ik uit Amsterdam kwam...... inderdaad, hijzelf was er in 2006. 'Amazing city'. En wat volgde was een gedetailleerde beschrijving van alle toeristische attracties. Amsterdam begint meer de vorm aan te nemen van een tennisbal... wordt vervolgd.
dinsdag 10 november 2009
het recept voor een groentebed
Ingredienten (voor een bed van 0,5x1x5 meter):
2 kilo gemalen beenderen
2 kilo gemalen oesterschelpen
½ baal stro
200 liter compost van goede kwaliteit
600 liter klei- en zandachtige aarde (liefst rivierslib)
Kookgerei:
Een kleine graafmachine
2 scheppen
Een laadwagen(tje) dat off-road kan (een ‘gator’ (zie foto) is ideaal)
Een hooivork
Bereidingstijd: 6 uur
Bereiding:
Laad de gator met de rivierslib, rij hem naar het bed en verdeel de slib gelijkmatig over het bed. Eén lading slib geeft een laag van ongeveer 8 centimeter. Strooi vervolgens 1 kilo gemalen beenderen (is er dan niets meer veilig voor vegetariërs?) en 1 kilo gemalen oesterschelpen over het bed voor de nodige stikstof en calcium. Laad de gator opnieuw met rivierslib en schep het vervolgens uit in het bed.
Belangrijk is dat je de graafmachine ALLEEN gebruikt om de gator te laden en niet te lossen.
Want de graafmachine kan de boomgaard die vlak naast het bed is ernstig beschadigen.
Verdeel vervolgens de stro over het bed. De stro zorgt voor lucht en nog meer stikstof in de grond.
De volgende laag bestaat uit compost. Gebruik hier de schep zowel voor het in- en uitladen omdat rondom de composthoop heel veel bomen staan.
Strooi de rest van de gemalen beenderen (sorry!) en oesterschelpen over de compost en vul de rest van het bed af met rivierslib.
Nadat je alle stappen gevolgd hebt hoef je het alleen nog maar om te husselen met je hooivork, zodat alles goed mengt, en klaar is je groentebed om te zaaien.
zaterdag 7 november 2009
we like it with popcorn
wijngaarden, waar je ook kijkt, je ontkomt er niet aan. Het ritje van 10 kilometer naar de supermarkt brengt je alleen al langs 20 wijngaarden aan beiden kanten. Elk stukje enigszins egale grond is wijngaard. De reden: Wijn levert geld op en het klimaat is hier mediterraans en Franse, Italiaanse en Spaanse wijnen doen het erg goed.
Niet elke wijngaard maakt zijn eigen wijn. De meeste, zoals de Light vineyard waar ik verblijf, verkopen hun druiven aan wijnhuizen. In dit geval aan een hele bijzondere wijnmaker, die als één van de weinige in de wereld niet alleen biologische druiven gebruikt, maar in het verdere proces ook geen sulfiet gebruikt. Sulfiet conserveert de wijn en houdt de smaak langer goed. Maar omdat sulfiet verre van biologisch is gebruiken ze dat niet.
En hoewel de druivensoorten dan wel traditioneel Frans zijn: Chardonnay, Alsace, Sauvignon Blanc... Hebben de Californische wijnhuizen nog niet de 17e eeuwse familiewapens die op het etiket prijken. En de Californiër houdt van humor. Dus staat er niet 'Château Mouton-Rothschild' op de fles, maar een gigantische haan met daarboven in schreeuwerige druipende letters 'the incredible 44lb. Rooster', een fles die ik niet zo snel uit het schap zou pakken, maar op Tim's advies toch maar doe. Een heerlijke Sauvignon Cabernet komt er uit de 21 kilo zware haan.
'Francis Ford Coppola' staat er in grote rode letters op een ander etiket. Nadat ik verbaasd naar het etiket wijs legt Tim me uit dat Francis Ford Coppola zijn eigen wijngaard in de buurt heeft. Als we een week later een ritje maken zie ik een gigantische wijngaard met in het midden een toegangspoort met daarop de grote rode letters. Klinkt als een goedkope reclamestunt om een beroemdheid te gebruiken om wijn te promoten. Maar Coppola is de eigenaar van de wijngaard en zijn zinfandel is net zo goed als zijn films (the godfather, apocalypse now).
De leukste is die van de Poppy Cellars.
een cartoonesk olifantje, lachend met een glas in zijn hand. en op de achterkant staat niet 'een melange van fruit en aarde, een bouquet van amandel en truffel en een verfrissende nasmaak'
maar: 'We could tell you to pair this baby with something complicated that we both know full well you don't have time to make. We like it with popcorn.' Het is geen prijswinnaar, maar een alleszins acceptabele wijn. Wijn is hier niet chique, maar een alledaags levensmiddel.
dinsdag 3 november 2009
water supplier: trustable, cheap and discrete
Marijuana arrest on Eastside Calpella Road
Sheriff's deputies arrested a 56-year-old Ukiah man on marijuana charges and will be asking the district attorney to charge five others who were allegedly trimming marijuana plants about 10 a.m. Thursday.
James Bauschelt was served by deputies at his 3700 block Eastside Calpella Road home with a search warrant regarding the cultivation and possession of marijuana, the Mendocino County Sheriff's Office stated.
An estimated 200 pounds of marijuana and $62,000 was found by police during a search of the property, according to the Sheriff's Office.
Deputies found five other suspects inside the residence who were allegedly trimming marijuana plants. The five were also detained while deputies continued a search of the home.
Bauschelt was arrested without incident and was booked at county jail on suspicion of cultivation and possession of marijuana for sale.
dit soort berichten staan er om de dag in de Ukiah Daily Journal
Mendocino County is berucht, beroemd of in ieder geval alom bekend in Amerika als de grootste leverancier van marihuana. Dit komt vooral door de legalisering van medicinale drugs. als je een vergunning krijgt van de dokter mag je 6 volwassen groeien.
Maar een andere reden waarom de drugsindustrie floreert is de gigantische ruimte die er in Mendocino County is (80.000 mensen op een kwart van het oppervlakte van Nederland). Drugsbendes Komen je terrein op, maken een kamp, tappen je water af, kweken soms tot wel 300 planten en bewaken het met zes gewapende (meestal) Mexicanen en een zelfde aantal pitbulls. De lokale fauna wordt aan het spit geregen en de flora wordt aangetast door blikjes bier, benzine van het aggregaat en grote pick-up trucks. En dit alles vaak zonder opgemerkt te worden door de eigenaars of beheerders van de ranch (en dat is misschien maar goed ook). Vooral de national forests zijn berucht: 'Never go somewhere if you don't know the area'. De kans is namelijk aanwezig dat je op een kwekerij stuit en ze laten je niet zomaar gaan, want Marihuana is big business.
Maar ook in de 'bewoonde' wereld zie je overal legale sporen van het grootste exportproduct na wijn. Waterleveranciers zijn naast 'trustable and cheap' ook nog eens 'discrete'. Tuincentra hebben een speciale afdeling met sterke lampen. Supermarkten hebben grote afdelingen 'oven bags', die houden het beste de penetrante geur van Marihuana tegen, en tuinschaartjes zo klein dat je er alleen viooltjes mee kan doorknippen, ofja........
Op de ranch van Tim en Laura is dit nog nooit voorgekomen, wel hebben ze ooit kleine plantjes aangetroffen. Maar als Tim en ik over het hek stappen en op de ranch van de buren zoeken naar bijzondere eiken, is hij op zijn hoede. een waterslang op een eigenaardige plek maakt ons voorzichtig. Vals alarm blijkt later, maar je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Een paar maanden geleden is hier wel een hond gedumpt. Een Pitt Bull-achtige die erg mensenschuw is. Freedom heet ze. Een van de werknemers voedt hem elke dag. Tim en laura willen er niks mee te maken hebben en hebben zelf vrienden verloren aan drugs. Ze blijven bij druiven.
maandag 2 november 2009
viva la dia de muertos
De enige dagen die ik tot nu toe nog niet heb kunnen vinden zijn: de dag van het micro-organisme met een bril sterker dan -4, de internationale dag voor de rechten van tweedehands teddyberen en de nationale dag van bewustwording voor het gevaar van de cactusplant. Voor de rest is elk denkbaar wezen, object, recht, plicht, enz.. gedekt. Maar toch is er één groep die volledig wordt vergeten en ontbreekt: de doden
The Day Of The Dead (de dag van de doden).
Deze, van oorsprong Mexicaanse, dag is in het leven geroepen om misschien wel het meest dierbare te herdenken: je overleden vriend, moeder, echtgenoot, hond, oma. Familie en vrienden kom op 1 november bij elkaar en nemen het lievelingseten, en een foto mee van een dierbare die dit jaar overleden is. Tijdens de avond praat je met elkaar over de doden, maakt muziek en eet de verscheidene lievelingsgerechten (van uitgebakken spek tot octopussalade). De versiering van lachende skeletten en kleurrijke schedels geven wat lucht aan het zware onderwerp.
De doden willen niet dat je te verdrietig over hen bent, maar compleet genegeerd worden hebben ze liever ook niet. Eén dag in het jaar vragen ze slecht om in alle vreugde herdacht te worden.
viva la dia de muertos