'Het liefst met mijn slaapzakje tussen de parfum en waardeloze gadgets'

Mijn blog is niet alleen bedoeld voor (semi-)geestige posts of jeugdfoto’s. Het kan ook een prikbord annex schandpaal voor mijn slechte gewoontes zijn. Door ze op te schrijven en op te biechten aan jullie en mezelf hoop ik de relativiteit in te zien en zo het ‘lijstje’ langzaam te doen slinken.
Treinen, boten, helikopters, hovercrafts, afspraken, concerten en zelfs school: het liefst kom ik overal op tijd of (het allerliefst): vijf minuten te vroeg. Als ik niet ruim de tijd heb om naar de afgesproken locatie te komen raak ik compleet in de stress, gaat het licht uit, ben ik niet meer toerekeningsvatbaar enz . Maar waar ik het meest moeite mee heb is het vliegtuig. Het liefst zou ik de dag van te voren inchecken om vervolgens op een bankje naast de ’see buy fly’ een klein dutje te doen om vervolgens drie uur van te voren duimendraaiend voor de gate te wachten. Gelukkig heb ik in mijn familie een medestander, in de vorm van mijn vader, die het liefst twee dagen van te voren de taxi naar schiphol neemt.
Afgelopen weekend gingen mijn vader, broer en ik naar London om in Hyde park Bruce Springsteen en Neil Young te zien optreden. Om half negen vertok ons vliegtuig, dus stonden we keurig om zeven uur op schiphol (een overnachting bleek niet mogelijk). Het was al druk en na wat gekloot met de self check-in probeerden we het aan de balie. Mijn hartslag was inmiddels gestegen naar 85. Wat bleek: het paspoort van mijn vader was verlopen. Hartslag 105. Een noodpaspoort kon wel aangevraagd worden maar dat zou heel krap worden aldus de douanier (het was inmiddels kwart voor 8). 115. We spraken af dat mijn broertje en ik wel zouden inchecken en dan in London zouden wachten. Gigantische rij voor de douane. Mijn hartslag steeg inmiddels naar 120. Na wat voordringen (geheel tegen mijn principes, maar nood breekt wet.) waren we eindelijk door de douane. Gate 46D (helemaal achter) zorgde voor een verdere acceleratie van mijn hartspieren. Met een 160 keer per minuut kloppend hart in mijn keel en piepende longen kwamen we aan bij de verdomde gate 46D. Mijn vader volgde 5 minuten later om 8:25 (dankzij een paar minuten vertraging was hij nog niet vertrokken) met een eveneens bijna levensbedreigend hartslag. We hebben het gehaald en ontzettend genoten van de oude rotten die nog knispervers bleken te zijn, maar voortaan ga ik met mijn slaapzak een week van tevoren tussen de parfum en waardeloze gadgets liggen.