Mallorca is zo levensecht dat je ogen prikken van het zoute water, je tanden pijn doen van de mierzoete ‘gratis’ ‘welkomstshooters’ (de aanhalingstekens zijn ook weer afgestoft). Je tas met daarin een ray ban en de sleutels van het hotel (nieuw slot: 190,40) lijkt ook daadwerkelijk gestolen als je na een uurtje zwemmen je handdoek weer opzoekt. De brandende zon (38 graden) is niet van echt te onderscheiden net als de rood verbrandde obesitas-Duitsers. De emmers Wodka Redbull, met de daarbij behorende één meter lange rietjes, zijn alleen door de kenner als Chinese rommel te herkennen. Zelfs de liefde is bijna feilloos gesimuleerd. Maar helaas: je ogen prikken door de jozo, je tanden doen pijn van de onaangelengde aardbeienlimonade, je tas is daadwerkelijk gestolen, de zon is slechts een straalkacheltje, de obesitas-Duitsers zijn slechts opgeblazen rode strandballen, alleen de emmer is echt ( niet de inhoud) en de liefde bestaat slechts één in plaats van de beloofde Duizend-en-een-nacht . Na je vijf dagen begeven te hebben in deze schijnwereld ontdek je dat als er al een plek is waar het allemaal gebeurd, dit op de laatste plaats op Mallorca is. Zo’n weekje second life op de Balearen maakt me gretig naar de real one.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten