Drie maanden waren we gelukkig samen. We waren als twee handen op een buik, als was in elkaars handen, als yin en yang. Kortom zij was de ware voor mij, ze vulde me aan als ik het even niet wist, stond altijd voor me klaar, ze leerde me nieuwe werelden kennen, opende mijn ogen en was ook nog eens beeldschoon.
Een week geleden echter ging het helemaal mis: toen we samen naar muziek aan het luisteren waren, dat doen we wel vaker, knapte er één stemband. Alleen nog wat gekraak kwam eruit één kant. Sindsdien gaat het bergafwaarts tussen ons en sindsdien zitten we op totaal andere golflengtes en lijkt het alsof ik rood en zij blauw mooier vindt. Ik hou van de stad, zij van het platteland. Ik hou van jazz en zij van metal. Terwijl zij Mc Cain steunde was ik voor Obama. Zilver/goud. Ferrari/ lamborghini. Goed/ fout. Boos/blij. Ham/kaas. Licht/donker.
Als ik ‘A’ zei was haar antwoord ‘B’. Op een gegeven moment moet je toch de knoop doorhakken en realiseren dat het zo niet langer kan. Maar als ik weer terugdacht aan die tijd dat het leven zin had besefte ik dat ik het nog maar een kans moest geven. Ik belde haar vader, legde het probleem uit en hij stuurde iemand die haar naar Ipswich (UK) zou brengen. Een paar dagen Ipswich zou haar goed doen, zo legde hij me uit en ik hoefde me geen zorgen meer te maken. Alles zou goed komen.
De volgende dag werd er om kwart voor vier aangebeld. Een man in rood en geel stond voor de deur klaar met de doos waarin ze vervoerd zou worden. De doos was uiteraard gevoerd met schuim zodat ze niet nog meer beschadigd zou raken onderweg. Ik pakte haar voorzichtig op en legde haar in de doos. Ik tekende en de doos ging dicht. Onder zijn arm verdween ze, vurig hoopte ik dat alles goed zou komen. Vanochtend kreeg ik een sms-je dat ze veilig is aangekomen:
Uw VAIO is in het diagnosecentrum aangekomen.
U krijgt een volgend bericht eenmaal uw VAIO
Geserviced is. Naar verwachting binnen 5 werkdagen.
SONY Service.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten