als een kameleon door Italia

Hoe het komt weet ik niet, maar als ik eenmaal de grens over ben irriteer ik me mateloos aan mijn medelanders. Alle parkeerplaatsen in Duitsland langs de snelweg lijken gekoloniseerd door gele nummerborden al dan niet met caracan er achter. De pickniktafels zijn gevuld met potten pindakaas en groezelige thermoskannen die uit de sportkantine lijken te zijn gejat. Voor de sympathieke Duiters is er geen plek meet en zal het verderop moeten proberen (veel succes!). Ook benzinestations vind ik over het algemeen een verzoeking: Gillende blonde jongens en meisjes stuiteren heen en weer en raken achteloos omstanders. Het liefst zou ik deze slachtoffers van het kaas koppen-terrorisme aanspreken en vervolgens in het vloeiend Duits mijn excuses aanbieden, uitleggen dat niet alle Nederlanders zou zijn om hem of haar vervolgens bij mij thuis uit te nodigen om dat ook echt te bewijzen.

Als je eenmaal je bestemming bereikt hebt -een prachtig hotel aan het Como meer- blijk je nog steeds niet ontsnapt. "heb je voor mij ook een handdoek" vraagt (lees: schreeuwt!) een medelander in de uiterst rechtse hoek van het restaurant aan een soortgenoot in de uiterste linkerhoek. Weer zou ik het liefst opstaan, een rondje limoncello geven en een Italiaanse opera ten gehore brengen.

Ik lijk denk ik schrikbarend veel op een kameleon. Ik probeer me in elk land me aan te passen aan de plaatselijke cultuur. Als ze in Italia geen cappuccino drinken na elf uur bestel ik een espresso tegen twaalven. Als alle Italianen prachtig gekleed over straat lopen voel ik me ook prettiger in een overhemd dan in een korte broek met slipperrs. Ik bedacht me laatst dat ik het liefst een James Bond-achtige auto zou willen waarvan het nummerbord zou veranderen als ik in een ander land, ja zelfs in een andere streek (een CO voor Como en een MI voor Milaan) kom. Ik probeer uiteraard ook een paar woordjes Italiaans te spreken dat ik uit mijn "italiaans voor dummies" haal. Het liefst had ik op de kaft gezien "Italiano per localo".

Maar als ik erover nadenk is het ook allemaal onzin. Mijn droom dat ik met mijn 1.95, blonde haren, blauwe ogen en tien woordjes Italiaans ooit aangezien zal worden voor Italiaan is volstrekt naief. Maar net zo min als dat je van goed geintegreerde allochtonen kunt verwachten dat zij excues maken voor "het kleine beetje dat het voor de rest verziekt", kan ik het restaurant moeilijk gaan trakteren.

Maar als ik er nog een nachtje over slaap (beperkte internettoegang heeft ook zijn voordelen) bedenk ik me dat Nederland misschien zo slecht nog niet is. De koffie is niet te drinken, de temperaturen liggen eerder bij de -30 dan 30 graden en de schoonheid van de (meeste) vrouwen haalt het niet bij die van de Italiaanse collegi (mijn beeldschone blog-lezeressen zijn natuurlijk de uitzondering op de regel). Maar dat liever dan een land dat stemt op go go-dancers voor het Europees parlement en een bejaarde maffiabaas met pedofiele voorkeur als premier heeft. Nederlanders zijn misschien best oke zolang ze maar, zodra ik de grens over ben, maar in een straal van 25 kilometer uit mijn buurt blijven.