2,4,6,8,9,10…… maar geen nummer 40

Aan beide kanten van de Naritaweg lijkt een verkeersbord te staan met de tekst ‘alleen toegestaan voor instructieauto’s’. De ene rijschool na de anderen rijdt voorbij met zenuwachtige kandidaten aan het stuur en minstens net zo zenuwachtige instructeurs daarnaast. Maar na even mijn anwb-boekje doorgebladerd te hebben ontdekte ik dat dergelijk verkeersbord helemaal niet bestond. Na een stukje doorfietsen kwam ik erachter waarom de Naritaweg overspoeld wordt door ‘blauwe L-en’: Het is het domein van het CBR (Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen). Natuurlijk was ook ik niet zomaar toevallig in de buurt, maar kwam ik mijn theorie examen maken. Nadat ik mijn ID en pasfoto had ingeleverd bracht ik een bezoek aan het toilet. Er hing een geur van zenuwachtigheid en spanning. Ik verliet de wc direct weer.
Het examen bestaat uit drie delen: gevaarherkenning, wet- en regelgeving en inzicht. Het eerste deel bestaat uit 25 vragen waarin je in de huid van de automobilist kruipt en moet aangeven wat je bij een getoond verkeerssituatie zou doen: remmen, gas loslaten of niets. Het probleem is dat zo’n stilstaande foto heel moeilijk is in te schatten. Daarom mag je er van die 25 er ook dertien keer naast zitten.
Het tweede en derde deel (in totaal 40 vragen) wordt wat strenger berekend en daarbij ben je pas geslaagd als je 35 vragen goed hebt beantwoord. Het niveau van de vragen is heel verschillend. Van ‘Hoe hard mag je hier rijden’ (terwijl er een joekel van een bord, met rode rand en een zwarte 70 erin, staat) tot ‘wat is de maximale toegestane hoeveelheid alcohol voor een beginnend bestuurder in microgram per liter? (88).
Na alles ingevuld te hebben moesten we tien minuten wachten en beklaagde een vrouw zich naast me dat ze steeds op de wis-knop had gedrukt als ze een antwoord wilde geven. Eerst worden de stoelnummers naar voren geroep die het helaas niet gehaald hadden. Ik had stoelnummer 40, het laatste nummer dat ze eventueel zou kunnen oproepen. 2,4,6,8,9,10,12,13,15,16,17,18,19,23,25,27,28,29,33,34,37(de vrouw die naast me zat). Al deze tafels hadden het niet gehaald en werden veel succes gewenst voor de volgende keer. Nog steeds niet helemaal zeker of ik het gehaald had, of dat ze vergeten was mijn nummer op te roepen liep ik naar voren. Toen ik mijn chagerijnige pasfoto op het ‘theoriecertificaat’ zag prijken was ik zo opgelucht en voor de twee keer in een maand tijd geslaagd.